We dragen teveel...

We dragen teveel...

Wat kom ik ze veel tegen in teams, vooral bij de (semi-)overheid. Het mens dat zegt: “Kom maar, ik doe het wel. Joh, ik help je wel even. Ach, zoveel moeite is het niet.”

Dit is het mens dat teveel draagt. 

Dat klinkt op zich goed, toch? Het mens dat altijd voor iedereen klaar staat, dat altijd bereid is een tandje harder te lopen. De wereld zou er een stuk mooier uitzien als iedereen eens wat vaker voor een ander klaar staat.

Het zal wel….

Ik zie vaak de schaduwkant van dit gedrag in teams. Ik zie medewerkers die op hun laatste benen lopen en lichtgeraakt zijn. Ik zie teamleden die hun collega’s bekritiseren, terwijl ze allerlei apen op hun schouder hebben die niet van hen zijn. En het zal wel seksistisch van me zijn, maar dit gedrag zie ik vooral bij vrouwen.

De onzichtbare last

Vooral wij vrouwen lijken alle problemen te moeten oplossen. Niet alleen in ons team, maar ook in die van een ander team. Ook de problemen van de school en die van de voetbalvereniging....
We denken dat we in allerlei gaten moeten springen, omdat ‘iemand het moet doen’. Maar we brengen onze gezondheid hiermee onbewust in gevaar. Vooral wanneer de druk op privé en werk gezamenlijk toeneemt, wordt de kans op overbelasting of burn-out groter. Eigenlijk willen we dat niet, en toch is het lastig om 'nee' te zeggen. 

Waarom?

Is het misschien onzekerheid? Is het misschien onze manier om te zeggen: “zie je me wel? Ik doe er toe! Ik mag er zijn! Waardeer me voor wat ik allemaal voor iedereen doe! Zie mij, waardeer mij, zodat ik mijzelf leer waarderen.... 

Waarden die wegen

Dit gedrag heeft diepe wortels in opvoeding en sociale verwachtingen. Als een kind van christelijke babyboomers, ben ik opgegroeid met de overtuiging dat 'ja zeggen tegen alles' en 'altijd klaar staan voor de ander' gelijk stond aan 'gelukkig zijn'. Inmiddels ben ik tot het besef gekomen dat enkel dit me niet gelukkig maakt.

Tegenwoordig maak ik bewust keuzes om mijn eigen welzijn te beschermen. Ik zeg vaak nee tegen sociaal vertier en maak ruimte voor stilte en reflectie. Dit stelt me in staat om mijn energie en talenten in te zetten, daar waar ik dat wil: 

• In organisaties en teams, op zoek naar de blokkades, zodat we ze op kunnen lossen, de positieve energie weer gaat stromen en we weer lekker kunnen werken.
• In het schrijven over de inzichten die ik opdoe en de boeken die ik lees.
• Voor het delen van kennis over het werken met gedoe en de onderstroom. Zodat gedoe gewoon informatie wordt, en werken met de onderstroom net zo logisch wordt als werken met de bovenstroom.

Het is een proces van grenzen stellen en prioriteiten stellen, maar het stelt me in staat om mezelf en anderen op een gezonde manier te ondersteunen. Ik ben inmiddels de 40 gepasseerd (ahum) maar ik voel me sterker en gezonder dan ooit.

Wil je een gezonde werksfeer? Zorg voor jezelf!

Dus, mijn pleidooi aan alle vrouwen die dit lezen en ook nog steeds aan mezelf (want mens, wat kun je je soms schuldig voelen): laten we stoppen met het dragen van alle lasten. Laten we ruimte maken voor onszelf om onze echte talenten te ontdekken en te benutten. Dit zal niet alleen ons welzijn ten goede komen, maar ook bijdragen aan een gezondere dynamiek in teams en organisaties.

Herken jij deze situatie in jouw team of organisatie? Is er gedoe tussen medewerkers en dragen medewerkers soms wel erg veel? Laat me je dan helpen. Neem nu contact op voor een gratis strategiegesprek, waarin we jouw situatie bespreken en kijken hoe ik je kan ondersteunen.